Filipijnen

Dag 3:

'S nachts naar Mactan Cebu gevlogen. Vanaf hier de benen en de bus naar Cebu city genomen, gevolgd door Moalboal. Aangezien ik maximaal vijf uur in 3 dagen geslapen heb, even een powernap gedaan. Heerlijk! Langzaamaan opstartend richting het strand verplaatst, geen wit bounty strand, maar gewoon simpel zoals wij gewend zijn. Om vijf uur gaat de zon onder en we zitten vermoeid naar de mooie zonsondergang te kijken. Vervolgens was het etenstijd, waardoor we een lokaal tentje op gingen zoeken. Witte rijst met groente (jaja!). We eten hier geen vlees aangezien veel mensen hier ziek van worden & de dieren hier zo intens slecht behandeld worden. Overigens laten ze het rauwe vlees gerust de hele dag in de felle zon garen om dit vervolgens nog te bakken en te verkopen. Nee dank je! Gedwongen het bed in gedoken om een normaal ritme te gaan krijgen.

Dag 4:

Later opgestaan dan we wilde; ontbijt was over, maar deze lieve mensen wilden alsnog ontbijt maken. Ontbeten met pancakes 🤩! Bij het guesthouse een scooter gehuurd. Geen rijbewijs nodig, controleren ze toch niet op en iedereen rijdt toch als gekken. Goed om te weten, het is enkel een kwestie van je rij-stel aanpassen. Zo gezegd, zo gedaan. Regel is: rijden waar je wil, toeteren als je er langs ga. Andere woorden: er wordt dag in dag uit getoeterd. Afijn, we zijn onderweg met een lekkere warm wind op ons gezicht. Terwijl ik tegen Nadia zeg dat mijn helm te groot is, schiet die naar achteren (half gestikt door het riempje dat tegen mijn keel aan schoot) en springt los. Van schrik rij ik nog een stukje verder en plaats ik de scooter langs de weg. Langs de weg en naast de berm schieten we in de lach en kijken we elkaar vol verbazing aan. We gaan vol verbazing op zoek naar de helm. Nergens te vinden. Een local komt verhaal halen en helpt mee zoeken. Gevonden! In een berm van ong. 2,5 m diep. Fijn, de mensen blijven erg vriendelijk, we need that. De route uiteindelijk vervolgd naar de jungle, de Wasalan falls. Helder blauw water en diverse watervallen. Mijn kinder- en turntijd kwamen weer helemaal nog boven. Springen en slingeren maar! Al was dat springen vaak wat minder subtiel dan hier beschreven, want voorafgaand aan het springen waren er enkele strugglingen met het beklimmen van de rotsen. Diverse blauwe plekken rijker, maar dat geeft niks. Ondertussen werd het schemerig in de jungle en zijn we maar terug gelopen naar de scooter. In het pikkedonker de scooter op richting het guesthouse (zeker half uur rijden). Niet ideaal gezien ze hier als mongolen rijden, honden overal lopen/rennen en er gaten in de wegen zitten. Wat ik tot heden nog niet geschreven heb, is dat ik 2 dagen geleden mijn lenzenvloeistof ben vergeten in mijn vorige appartement (in Manilla). Groot probleem: nergens, nergens is dit hier te koop. Op de terugweg (ja goeie planning in het donker) langs 8 winkels geweest. Nobody! Goed, terug naar het guesthouse, want dit heeft geen zin en we hebben honger. Restaurant in, eten besteld en mijn stoute- vooral schaamteloze schoenen aangetrokken. Tijdens het eten alle westerse mensen af gegaan. 'Do you weare contactlenses?!'. 'No?' Ok, en door! Gewoon, random vragen aan onbekende mensen in een restaurant. No shame! (Uhu). Dit leverde geen resultaat, dus moest ik toch echt verder gaan zoeken, want ik had mijn lenzen al 1 dag in het water gelegd en met veel pijn en moeite ingekregen. Door naar hostels, barretjes en weet ik veel wat. Twee hostels en twee barretjes met dezelfde werkwijze afgegaan; EEN NEDERLANDER MET LENZEN!! Nog nooit zo blij geweest met deze Rotterdammer. Mijn kleine lenzenbakje gevuld met zijn vloeistof en we kunnen er weer enkele dagen tegenaan. In de komende dagen verder zoeken naar een langere oplossing, want de vakantie kom ik zo nog niet door. Maar ach, we zijn alle schaamte voorbij dus dat volgende beetje lenzenvloeistof gaan we ook fixen. Eindelijk rust: bedtijd. 

Dag 5:

Vroeg opstaan en de bus en ferry pakken richting een nieuw eiland: Siquijor. Het eiland waar ik ga skydiven (sorry pap). 

De mensen hier zijn erg religieus, voor het rijden raken ze een kruis (ketting) aan, waarna ze een handbeweging maken. Dit moet geluk brengen.

Aangekomen bij ons guesthouse, hebben we een eigen hutje. Super schattig. Bovendien hebben we een prive strandje waar we goed kunnen bijkomen. Het is eb op het strand en we lopen wat rond. "He, een zeester". "He, nog 1". "He, nog 1". Uiteindelijk hebben we alle kleuren zeesterren wel kunnen zien: rood, oranje, blauw, zandkleur en grijzig. In de avond eten bij een restaurant & het bedje in.

Dag 6:

Dé dag. Míjn dag. Sorry pap: de dag dat ik eindelijk ga skydiven. Maar allereerst ontbijten met pannenkoeken met banaan en chocoladepasta. Genieten. Ondertussen scooter gehuurd & langs de supermarkt gegaan. In de supermarkt komen we de twee fransen jongens van gisteren in het restaurant tegen. Samen met de jongens richting het skydiven gereden. Uiteindelijk de wegen gesplitst en nummers uitgewisseld. 

Op het terrein van het skydiven aangekomen. Wat opvalt is het skirre en lelijke gebouw. "Maar is dit wel veilig en betrouwbaar" vraag ik mezelf af. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me. Ik beslis om te wachten totdat de instructeurs zijn aangekomen om mijn definitieve besluit te nemen. Er zijn twee instructeurs uit Frankrijk en Duitsland. Het gevoel verdwijnt snel zodra ik een gesprek heb gevoerd. Beide instructeurs hebben er al pakweg 5000 jumps opzitten. Dan zal het deze keer ook wel goed gaan. Normaal gesproken kunnen er twee couples in het vliegtuig. Ditmaal waren we met drie couples: 2 chinezen en ik. So, er werden twee shifts gedaan. De chinezen mochten eerst, ik volgende later. Dat werd een prive jump. Ok, ik kan vertellen wat er allemaal door me heen ging: heel veel. Te veel om te beschrijven. Op een gegeven momemt deed de instructeur de deur van het vliegtuig open om het mooie uitzicht te laten zien. "Wow is prachtig, maar wel hoog". Maargoed, je moet niet te vroeg juichen, want hij bracht me meteen terug naar de werkelijkheid. "Dit is 600 meter en we gaan door naar de 3000 meter!!!". Uhhh, nja, ik had weinig in te brengen, dus ik genoot maar weer van het uitzicht. Uitzicht over het gehele eiland en over het mooie groen/helder blauwe water. Voordat ik het besefte waren we op 3 km hoogte: lets's jump, let's fly. We springen uit het vliegtuig, maken een salto en komen horizontaal in de lucht. Genieteeeeeeeen!! Onbeschrijflijk gevoel. 

Aangekomen op de grond, staande landing (jaja), and still alive! Foto's video's overgezet op mijn telefoon en de route met de scooter vervolgd. De zon gaat al snel onder en wij zijn te ver gereden. We dachten zo slim te zijn en af te snijden, omdat er op hoogte maps een pad geschreven stond. Helaas, foute keuze. In het pikkedonker een uur door de jungle gereden. Andere woorden: keien, grind, diepe kuilen in de weg, terwijl je geen hand voor ogen zag. Afijn, uiteindelijk alles goed gekomen en naar hetzelfde restaurant als gisteren gegaan. De jongens weer ontmoet & afgesproken om de komende dagen te gaan duiken / snorkelen en de whalesharks (walvishaaien) te spotten. Be continue.