Filipijnen~ Manilla & Cebu

Dag 1:

Ja hoor,het is de dag van vertrek. Het is mijn tweede 'reis', maar dat betekent niet dat het minder zenuwlopend is. Met trillende beentjes en zwetende handjes ben ik op weg naar schiphol airport. Zenuwachtig en gespannen ga ik deze reis aan. Waarvoor die stress !? Ik heb geen idee. Ik ga Nadia opzoeken en heb mijn lieve familie al gedag gezegd. Vriendjelief heeft me op schiphol gebracht. Dus uitzwaaien maar! Enkele tranen vloeien en het is echt tijd om in te checken en optimaal te ontspannen, want over drie weken ben ik alweer terug. 

13 uur later ben ik op Taiwan aangekomen. Ondertussen is het lokaal vijf uur later dan in Nederland. Rennen, want ik had immers een klein uurtje om over te stappen. 's Avonds aangekomen op de airport van Manilla, moest ik nog even Filippijnse pesos regelen. Ha, een ATM: pinnen maar. Helaas, die pakte mijn maestro én creditcard niet. Niet getreurd, altijd een tweede oplossing: naar een volgende ATM lopen. Daar aangekomen: idem dito. Hm, moed zakt langzaam in mijn schoenen.. Echter, de aanhouder wint, want driemaal was scheepsrecht! Ik heb wat geld gepind om uit te voeten te komen. Ondertussen stap ik het vliegveld uit. Een golf van herrie, drukte, stank en CO2 walmde over me heen. New York was hier niks bij. Goed, niet klagen, het appartement appen en stuur me die shuttlebus maar! 

De wegen naar het appartement zijn zeer chaotisch. Welke auto het hardste duwt, heeft voorrang. Wat opvalt zijn de vele zwervers en krottenwijken. Veel gezinnen slapen op straat, snuffelen voor voedsel in het afval of liggen onder zelfgemaakte hutjes te slapen. Ook valt het op dat er veel ouderwetse, kleurrijke chickenbusses rijden. Goedkoop en makkelijk vervoer, maar een comfortabele zit moet je uiteraard niet verwachten. 

Aangekomen bij mijn hotel: om 19.00 is het nog ruim 34 graden en al pikkendonker. Aangezien ik (vermoed ik) in een achterstandswijk slaap, waag ik het niet om nog op stap te gaan om eten te zoeken. Oude croissants en chocoladebroodjes klinken op dit moment verleidelijker. Douchen, opfrissen en slapen. Wachtend op de dag van morgen.

Dag 2:

01:00, 02:00, 03:00, de tijd tikt door en ik lig nog steeds wakker. Op de achtergrond is een haan dag in-dag uit actief: kuukeeleekuuuuuu. Zucht, ooit zal ik moe worden en vanzelf in slaap vallen.

Wakker worden met een ontbijt op bed maakt de dag weer goed. Ondertussen heb ik mijn spullen weer ingepakt en ben ik een rondje in Manilla gaan lopen. De locale mensen zijn zeer vriendelijk. Als je langs loopt wordt er naar je gezwaaid alsof je de koningin bent. Ze vinden het super leuk als je met ze op de foto gaat, of ze uberhaupt aandacht geeft. Tijdens het wandelen kwam er een Chinees naar me toe, omdat die geen geld meer had en terug naar de airport moest. Aangezien ik de shuttlebus naar de airport al betaald had, heb ik aan de eigenaresse van het appartement gevraagd of hij mee mocht rijden (mijn goede, of naïeve, daad). Ookal was het voor mij onduidelijk waarom hij naar het vliegtuig moest, zonder paspoort. Toen de tijd naderde om naar het vliegveld te gaan ging de jongen een beetje raar doen. Communiceren was niet mogelijk gezien hij alleen Chinees sprak. Via vertaalmachine vroeg hij of die me mocht kussen. 'Uh, denk het niet gast'. Vijf minuten nogmaals de vraag "ik wil je echt graag zoenen". Nou was mijn geduld op en duidelijk gemaakt dat als die nog wat zou zeggen, hij niet met me mee naar de airport mocht. Met effect, want hij hield zijn mond dicht. Naderhand met de eigenaressen van het appartement gesproken of het slim was om hem mee te nemen, gezien hij op de airport geen stap verder zou komen. Besloten om de jongen bij het appartement te laten en zij zouden het verder oppakken. Ik ben naar de airport gereden, wachtend op Nadia. We zijn herenigd! We hadden we nog geen planning over de reis gemaakt, dus onder het genot van wat eten de planning besproken. Online was er geen ticket meer te regelen, waardoor we naar een andere terminal gingen. Haasten, haasten, haasten. Maar he, je bent in de filipijnen en deze mensen kennen geen stress: half uur wachten voordat de shuttlebus richting de terminal ging & druk verkeer. Dit betekent vlucht gemist. Optie 2: terug naar mijn appartement van afgelopen nacht en een nieuwe vlucht online boeken. Slecht wifi betekent hier 4 uur bezig zijn met een online vlucht boeken. Dan zijn we heeeeel blij als het online gelukt is. Jippie! Echter is dit voor korte duur, want 5 minuten later krijgen we een mail dat de vlucht gecanceld is. Fuck! Ok, veel telefoontjes verder moesten we opnieuw online een vlucht boeken. De prijzen werden elke 5 minuten duurder: stel naaiers. Ok, veel uurtjes later hebben we een vlucht naar Cebu gefixt. We vliegen vannacht om 4.10, waardoor we uiteindelijk maximaal 1.5 uur kunnen slapen.