Week 3
14 augustus 2016 - Moyogalpa, Nicaragua
07-08:
We zijn erg blij met de keuze voor de duikschool 'utila water sports'. We betalen 20 dollar meer dan de buren, maar wij hebben een gratis apartement voor 4 personen, gratis peddle boarding, horse riding and kayakking. De mogelijkheid om dit te gaan doen is de 20 dollar extra zeker waard. Vandaag is de eerste dag dat we het water in gaan, eindelijk. Na twee dagen 'studie' werd dit wel tijd. Het opstaan met de zuurstofflessen en de uitrusting is best zwaar, maar zodra je in het water terecht komt ben je gewichtloos. Zo raar gevoel. We leren in het ondiepe water de standaard technieken: hoe om te gaan met je BCD, hoe te ademen, wat te doen als je bril vol loopt en hoe om te gaan in een noodsituatie. Ik had een masker dat niet goed op mijn gezicht aan sloot, waardoor er continu water in mijn bril kwam. Na enkele minuten was ik hierdoor al één lens verloren. Gelukkig had ik nog een oud paar lenzen meegenomen, waarvan ik nu goed gebruik maak. In de avond was er een afterparty van het grote feest 'sunjam', waarvoor je kaartjes moest hebben. Uiteraard proberen Cynthia en ik om zonder bandje binnen te komen. We lopen langs 6 beveiligers en hoppa, we zijn binnen! We gaan een avondje raven op alle techno muziek.
Tip: neem altijd een extra paar lenzen mee. Je kan ze snel kwijtraken.
08-08:
De tweede en laatste dag dat we in ondiep water gaan duiken. De laatste technieken worden doorgenomen. Bijvoorbeeld wat te doen als je buddy zonder zuurstof zit en hoe te spelen met de hoeveelheid lucht in de longen. We zijn vandaag vroeg klaar, dus we gaan paardrijden! We krijgen beide een eigen paard en een man gaat met ons mee om de weg te wijzen. Galloperend op het paard rijden we langs de prachtige zee en komen we tussen de lokale bevolking terecht. Moe !? Nee, dus na het paardrijden huren we twee peddelbords. Nooit gedaan, dus ik ben benieuwd. Het is makkelijker dan verwacht, maar aangezien er een flinke stroming staat is het toch aardig doorpeddelen. Ik ben met Cynthia op vakantie, dus de turnwereld komt weer naar boven. Daarom kan een handstand op het peddelbord natuurlijk niet missen. Ook is er een vlonder (ong 3 m hoog) bij ons appartement in de buurt. Het was nog licht, dus gaan we er naartoe. Leuk om even mijn kindertijd op te halen, dus we springen er salto's vanaf. Dit vond het personeel veel te gevaarlijk, dus werden we weg gestuurd. Flauw hoor..
09-08:
De eerste open water duik wordt vandaag een feit. Het is 07'00 am en de boot vertrekt. We maken onze eerste duik tot 12 m diepte. Bij de tweede duik raken we de 18 m (ons limiet) aan. Ik dacht altijd dat duikers niet veel meer zagen dan snorkellaars, maar wat is dit een ervaring. Je voelt je zo vrij als een vis en komt in een totaal andere wereld terecht. Kleurrijk koraalrif, alle kleuren visjes, een groene morene en een gevlekte rog (spotted eagle ray) rijker sluiten we de middag af. In de avond gaan we met een lokale jongen (usher) op pad. We huren een golfkarretje voor vier personen en een quad en rijden naar de andere kant van het eiland. We gaan naar pumpkin hill, een cave en achterafgelegen stranden. Pumpkin hill is de enige berg op het eiland en Usher vertelt ons dat dit vroeger een vulkaan is geweest, waardoor het eiland is ontstaan. Op het puntje van de berg heb je uitzicht over heel Utila. De weg er naartoe is scheuren door de bossen, modder en musquitos doodslaan. Het uitzicht is wederom mooi. Hierna doorgegaan naar de grot. Je moet zo'n 25 m op handen en voeten voortbewegen, want op sommige plekken is de grot niet hoger dan een halve meter. Schijnend met licht zijn er mooie stalactieten te zien en een ondergronds zwemplaatsje. Het water staat in verbinding met de zee, maar in de grot is het water zoet. Dit komt door de mineralen die in de grot zitten. Doorgereden naar de stranden, terwijl het ondertussen donker is. We rijden door de bossen en ineens voelt het alsof er een krab op mijn arm zit. Ik schrik me rot, dus gooi het meteen van me af.
Omdat het donker is zag ik niks, maar ik vraag aan Usher of dit mogelijk is. Het schijnt dat de krabben graag in bomen klimmen en zichzelf eruit laten vallen. Ja, het is dus goed mogelijk! Heerlijk dagje gehad en veel geleerd.
10-08:
De laatste dag duiken voor onze cursus. We gaan twee duiken maken op 18 m diepte, waarna we het examen schriftelijk gaan afleggen. De vragen zijn natuurlijk engels, dus de stress neemt toe. Uiteindelijk valt het reuze mee en slagen we met zijn vieren. Het certificaat voor open water is binnen! Dat wordt vanavond een drankje doen om het te vieren. In de middag wat gezwommen bij het witte staat met helder blauw water. In de avond, zoals we afgesproken hadden, wezen stappen. Hetgeen dat niet mag ontbreken is de doctor Johns Skid Row Challenge. We nemen voor 200 lempiras 4 shotjes en krijgen een shirt gratis. Het wordt een laat avondje en het is tijd om naar ons appartement te gaan. Echter aangekomen in onze kamer ligt er ineens een hond naast ons bed te slapen. Wat doet dat beest daar, hahaa !? Goed, het is de hond van de eigenaar, dus hebben hem op de grond laten liggen en zijn zelf ook gaan slapen. Weltrusten!
11-08:
Met een officieel certificaat op zak gaan we onze laatste dag duiken. Vandaag hebben we twee fun dives gepland. We gaan de zee op en genieten van zowel ons boottripje als het duiken. We zien weer onder andere een spotted eagle rog, een moreen en zeekomkommers. Na het duiken zijn we moe van het duiken en de nacht ervoor, dus willen we een powernap doen. Ineens schiet ons te binnen dat we nog een kaartje moeten kopen om naar Nicaragua te gaan. Hier hadden we al eerder naar geinformeerd, maar we konden niet reserveren en het zou wel goedkomen. Dus dat gaan we eerst regelen, voordat we gaan slapen, want we moeten morgen weg. We gaan naar dezelfde tent als waar we geinformeerd hebben. 'Oh, helaas, de rit naar Nicaragua is al vol en de eerst volgende is pas zaterdag''. De stress slaat toe, want we moeten morgen (vrijdag) weg, want we hebben al wat dagen verspild en ik moet over 1,5 week op San Jose (Costa Rica) staan terwijl we nog 2 landen moeten doorkruisen. Veel winkels en veel vragen later hebben we een ticket gekregen om naar Isla de Ometepe (zuid nicaragua) te gaan. We zijn opgelucht, gaan slapen en doen die dag niks meer.
12-08:
We verlaten het eiland weer en gaan de hele dag reizen. We vertrekken om 06'30 met de boot naar La Ceiba en hebben een kaartje gekocht om naar Isla de Ometepe (nicaragua) te gaan. In La Ceiba zouden we opgehaald worden om naar Leon te gaan om na een overnachting naar Isla de Ometepe te gaan. Zoals je ondertussen wel gemerkt hebt, gaat bij ons niks zoals gepland. Dus nu ook niet: we komen op La Ceiba aan en horen dat onze trip naar Isla de Ometepe helemaal niet bestaat. Raar, want hier hebben we wel voor betaald. De chauffeur belt wat heen en weer en er blijkt echt geen bus naar Isla de Ometepe te gaan. We kunnen bij Leon worden afgezet, dus dat doen we dan maar. We krijgen wat geld terug en gaan morgen een dag in Leon spenderen. De autorit er naartoe is doodeng. De verkeersregels op de weg zijn hier ver te zoeken. Volgensmij is de belangrijkste regel: wie het eerst/ langst toeterd, die heeft voorrang. Doorgetrokken streep, tegenliggers, wat maakt het ook uit !? Overal is er politie te zien, maar ze doen hier niks aan. Op de grens is het de vraag of je geld moet gaan betalen. De ene keer moet het wel en de andere keer niet. Uiteraard hebben wij tot nu toe altijd moeten betalen. Dit is weer een mooi voorbeeld van corruptie. Na een trip van 18,5 uur komen we aan in Leon.
13-08:
Heerlijk uitgeslapen na de vreselijk lange tocht van gisteren. We gaan het stadje verkennen. Leuk stadje met een relaxte sfeer en super lieve mensen. Er komen drie lokale studenten naar ons toe en we raken aan de praat. Vol verbazing en opwekking vragen ze ons emailadres om brieven naar ons te schrijven. Verder hebben we wat cultuur gesnoven en een kathedraal bezocht. Omdat er morgen een traditionaal katholiek feest is, is er een optreden over Maria. Met tradionele dansen wordt er een toneelstukje opgevoerd. In de avond gaan we naar het hostel (bigfoot) dat naast ons hostel staat. Hier doen we een klein drankje met onze australische vrienden en vertrekken daarna naar een club/cafe om hier het uitgaansleven te verkennen. Natuurlijk moeten wij het lokale biertje (toña beer) even testen.
14-08:
Het is 09.00 am en we worden door een collectivo (busje) opgehaald. We gaan eindelijk naar Isla de Ometepe toe om de vulkaan te beklimmen. Het klimmen van de vulkaan zou ,zoals men zegt, in totaal 12 uur in beslag nemen. Ik moet er nog niet aan denken, maar laten we er eerst maar zien te komen. Op een weg waar je 40 km/h mag wordt er 100 km/ h gereden. Verder zien we verschrikkelijke beelden onderweg: dode honden, dode paarden. Verschrikkelijk en zó zielig om dit te zien. Onderweg naar Ometepe komen we ook langs een airport. Fijn, want ik moet mijn belizaanse dollar nog ruilen. Voorheen kreeg ik een bod van 70 dollar terwijl het 240 euro waard is. Nee, dit ga ik niet doen! Dit keer zou ik er 137 dollar voor krijgen. Ik heb het maar gedaan, omdat ik bang ben dat ik het anders helemaal niet meer kwijt raak. Aangekomen op het eiland huren we een scooter en gaan we het eiland een beetje verkennen. Heerlijk rondgereden en we komen bij lokale mensen terecht voor een slaapplaats. We zitten midden in de jungle en voor maar 8 euro hebben cynthia en ik een eigen kamer met badkamer. Op de achtergrond horen we allerlei dierengeluiden. We horen daf er beren op het eiland leven, maar waarschijnlijk hebben we te weinig tijd om ze te bezoeken. Jammer, ik had ze wel eens willen zien.
Tip: ruil meteen je valuta om bij de border als je het land verlaat.
We zijn erg blij met de keuze voor de duikschool 'utila water sports'. We betalen 20 dollar meer dan de buren, maar wij hebben een gratis apartement voor 4 personen, gratis peddle boarding, horse riding and kayakking. De mogelijkheid om dit te gaan doen is de 20 dollar extra zeker waard. Vandaag is de eerste dag dat we het water in gaan, eindelijk. Na twee dagen 'studie' werd dit wel tijd. Het opstaan met de zuurstofflessen en de uitrusting is best zwaar, maar zodra je in het water terecht komt ben je gewichtloos. Zo raar gevoel. We leren in het ondiepe water de standaard technieken: hoe om te gaan met je BCD, hoe te ademen, wat te doen als je bril vol loopt en hoe om te gaan in een noodsituatie. Ik had een masker dat niet goed op mijn gezicht aan sloot, waardoor er continu water in mijn bril kwam. Na enkele minuten was ik hierdoor al één lens verloren. Gelukkig had ik nog een oud paar lenzen meegenomen, waarvan ik nu goed gebruik maak. In de avond was er een afterparty van het grote feest 'sunjam', waarvoor je kaartjes moest hebben. Uiteraard proberen Cynthia en ik om zonder bandje binnen te komen. We lopen langs 6 beveiligers en hoppa, we zijn binnen! We gaan een avondje raven op alle techno muziek.
Tip: neem altijd een extra paar lenzen mee. Je kan ze snel kwijtraken.
08-08:
De tweede en laatste dag dat we in ondiep water gaan duiken. De laatste technieken worden doorgenomen. Bijvoorbeeld wat te doen als je buddy zonder zuurstof zit en hoe te spelen met de hoeveelheid lucht in de longen. We zijn vandaag vroeg klaar, dus we gaan paardrijden! We krijgen beide een eigen paard en een man gaat met ons mee om de weg te wijzen. Galloperend op het paard rijden we langs de prachtige zee en komen we tussen de lokale bevolking terecht. Moe !? Nee, dus na het paardrijden huren we twee peddelbords. Nooit gedaan, dus ik ben benieuwd. Het is makkelijker dan verwacht, maar aangezien er een flinke stroming staat is het toch aardig doorpeddelen. Ik ben met Cynthia op vakantie, dus de turnwereld komt weer naar boven. Daarom kan een handstand op het peddelbord natuurlijk niet missen. Ook is er een vlonder (ong 3 m hoog) bij ons appartement in de buurt. Het was nog licht, dus gaan we er naartoe. Leuk om even mijn kindertijd op te halen, dus we springen er salto's vanaf. Dit vond het personeel veel te gevaarlijk, dus werden we weg gestuurd. Flauw hoor..
09-08:
De eerste open water duik wordt vandaag een feit. Het is 07'00 am en de boot vertrekt. We maken onze eerste duik tot 12 m diepte. Bij de tweede duik raken we de 18 m (ons limiet) aan. Ik dacht altijd dat duikers niet veel meer zagen dan snorkellaars, maar wat is dit een ervaring. Je voelt je zo vrij als een vis en komt in een totaal andere wereld terecht. Kleurrijk koraalrif, alle kleuren visjes, een groene morene en een gevlekte rog (spotted eagle ray) rijker sluiten we de middag af. In de avond gaan we met een lokale jongen (usher) op pad. We huren een golfkarretje voor vier personen en een quad en rijden naar de andere kant van het eiland. We gaan naar pumpkin hill, een cave en achterafgelegen stranden. Pumpkin hill is de enige berg op het eiland en Usher vertelt ons dat dit vroeger een vulkaan is geweest, waardoor het eiland is ontstaan. Op het puntje van de berg heb je uitzicht over heel Utila. De weg er naartoe is scheuren door de bossen, modder en musquitos doodslaan. Het uitzicht is wederom mooi. Hierna doorgegaan naar de grot. Je moet zo'n 25 m op handen en voeten voortbewegen, want op sommige plekken is de grot niet hoger dan een halve meter. Schijnend met licht zijn er mooie stalactieten te zien en een ondergronds zwemplaatsje. Het water staat in verbinding met de zee, maar in de grot is het water zoet. Dit komt door de mineralen die in de grot zitten. Doorgereden naar de stranden, terwijl het ondertussen donker is. We rijden door de bossen en ineens voelt het alsof er een krab op mijn arm zit. Ik schrik me rot, dus gooi het meteen van me af.
Omdat het donker is zag ik niks, maar ik vraag aan Usher of dit mogelijk is. Het schijnt dat de krabben graag in bomen klimmen en zichzelf eruit laten vallen. Ja, het is dus goed mogelijk! Heerlijk dagje gehad en veel geleerd.
10-08:
De laatste dag duiken voor onze cursus. We gaan twee duiken maken op 18 m diepte, waarna we het examen schriftelijk gaan afleggen. De vragen zijn natuurlijk engels, dus de stress neemt toe. Uiteindelijk valt het reuze mee en slagen we met zijn vieren. Het certificaat voor open water is binnen! Dat wordt vanavond een drankje doen om het te vieren. In de middag wat gezwommen bij het witte staat met helder blauw water. In de avond, zoals we afgesproken hadden, wezen stappen. Hetgeen dat niet mag ontbreken is de doctor Johns Skid Row Challenge. We nemen voor 200 lempiras 4 shotjes en krijgen een shirt gratis. Het wordt een laat avondje en het is tijd om naar ons appartement te gaan. Echter aangekomen in onze kamer ligt er ineens een hond naast ons bed te slapen. Wat doet dat beest daar, hahaa !? Goed, het is de hond van de eigenaar, dus hebben hem op de grond laten liggen en zijn zelf ook gaan slapen. Weltrusten!
11-08:
Met een officieel certificaat op zak gaan we onze laatste dag duiken. Vandaag hebben we twee fun dives gepland. We gaan de zee op en genieten van zowel ons boottripje als het duiken. We zien weer onder andere een spotted eagle rog, een moreen en zeekomkommers. Na het duiken zijn we moe van het duiken en de nacht ervoor, dus willen we een powernap doen. Ineens schiet ons te binnen dat we nog een kaartje moeten kopen om naar Nicaragua te gaan. Hier hadden we al eerder naar geinformeerd, maar we konden niet reserveren en het zou wel goedkomen. Dus dat gaan we eerst regelen, voordat we gaan slapen, want we moeten morgen weg. We gaan naar dezelfde tent als waar we geinformeerd hebben. 'Oh, helaas, de rit naar Nicaragua is al vol en de eerst volgende is pas zaterdag''. De stress slaat toe, want we moeten morgen (vrijdag) weg, want we hebben al wat dagen verspild en ik moet over 1,5 week op San Jose (Costa Rica) staan terwijl we nog 2 landen moeten doorkruisen. Veel winkels en veel vragen later hebben we een ticket gekregen om naar Isla de Ometepe (zuid nicaragua) te gaan. We zijn opgelucht, gaan slapen en doen die dag niks meer.
12-08:
We verlaten het eiland weer en gaan de hele dag reizen. We vertrekken om 06'30 met de boot naar La Ceiba en hebben een kaartje gekocht om naar Isla de Ometepe (nicaragua) te gaan. In La Ceiba zouden we opgehaald worden om naar Leon te gaan om na een overnachting naar Isla de Ometepe te gaan. Zoals je ondertussen wel gemerkt hebt, gaat bij ons niks zoals gepland. Dus nu ook niet: we komen op La Ceiba aan en horen dat onze trip naar Isla de Ometepe helemaal niet bestaat. Raar, want hier hebben we wel voor betaald. De chauffeur belt wat heen en weer en er blijkt echt geen bus naar Isla de Ometepe te gaan. We kunnen bij Leon worden afgezet, dus dat doen we dan maar. We krijgen wat geld terug en gaan morgen een dag in Leon spenderen. De autorit er naartoe is doodeng. De verkeersregels op de weg zijn hier ver te zoeken. Volgensmij is de belangrijkste regel: wie het eerst/ langst toeterd, die heeft voorrang. Doorgetrokken streep, tegenliggers, wat maakt het ook uit !? Overal is er politie te zien, maar ze doen hier niks aan. Op de grens is het de vraag of je geld moet gaan betalen. De ene keer moet het wel en de andere keer niet. Uiteraard hebben wij tot nu toe altijd moeten betalen. Dit is weer een mooi voorbeeld van corruptie. Na een trip van 18,5 uur komen we aan in Leon.
13-08:
Heerlijk uitgeslapen na de vreselijk lange tocht van gisteren. We gaan het stadje verkennen. Leuk stadje met een relaxte sfeer en super lieve mensen. Er komen drie lokale studenten naar ons toe en we raken aan de praat. Vol verbazing en opwekking vragen ze ons emailadres om brieven naar ons te schrijven. Verder hebben we wat cultuur gesnoven en een kathedraal bezocht. Omdat er morgen een traditionaal katholiek feest is, is er een optreden over Maria. Met tradionele dansen wordt er een toneelstukje opgevoerd. In de avond gaan we naar het hostel (bigfoot) dat naast ons hostel staat. Hier doen we een klein drankje met onze australische vrienden en vertrekken daarna naar een club/cafe om hier het uitgaansleven te verkennen. Natuurlijk moeten wij het lokale biertje (toña beer) even testen.
14-08:
Het is 09.00 am en we worden door een collectivo (busje) opgehaald. We gaan eindelijk naar Isla de Ometepe toe om de vulkaan te beklimmen. Het klimmen van de vulkaan zou ,zoals men zegt, in totaal 12 uur in beslag nemen. Ik moet er nog niet aan denken, maar laten we er eerst maar zien te komen. Op een weg waar je 40 km/h mag wordt er 100 km/ h gereden. Verder zien we verschrikkelijke beelden onderweg: dode honden, dode paarden. Verschrikkelijk en zó zielig om dit te zien. Onderweg naar Ometepe komen we ook langs een airport. Fijn, want ik moet mijn belizaanse dollar nog ruilen. Voorheen kreeg ik een bod van 70 dollar terwijl het 240 euro waard is. Nee, dit ga ik niet doen! Dit keer zou ik er 137 dollar voor krijgen. Ik heb het maar gedaan, omdat ik bang ben dat ik het anders helemaal niet meer kwijt raak. Aangekomen op het eiland huren we een scooter en gaan we het eiland een beetje verkennen. Heerlijk rondgereden en we komen bij lokale mensen terecht voor een slaapplaats. We zitten midden in de jungle en voor maar 8 euro hebben cynthia en ik een eigen kamer met badkamer. Op de achtergrond horen we allerlei dierengeluiden. We horen daf er beren op het eiland leven, maar waarschijnlijk hebben we te weinig tijd om ze te bezoeken. Jammer, ik had ze wel eens willen zien.
Tip: ruil meteen je valuta om bij de border als je het land verlaat.
